انگار کن که چشمه خشک شده بود...
هیچ لذتی نیست, احساس خوشایندی نیست و فقط خواسته ای که باید انجام شود.
تکرار, تکرار , تکرار و دیگر هیچ...
از سر عادت بی وقفه و جنون آمیز
گریزی نیست
توانی نیست
اراده ای نیست
خدا کند که نیاید روزی که دیگر هیچ هم نباشد...
برگه ها دستم بود وقتی دوباره امروز به دیدنش رفتم, , حاصل هفت سال تلاش را برای تشکر از او به همراه داشتم, یکسال از آن روزها که عاجزانه درخواست میکردم گذشت و امروز که پا در حرمش گذاشتم سبکی وصف ناپذیر مرا جلو می برد. آرامتر از همیشه نشستم و یادم نیست اصلا تشکر کردم یا که گفتم نتیجه همه تلاشهایم را ببین یا نه... فقط آرامش بود و خیالی آسوده که یکی هست که رابط باشد, یکی هست که بشنود و پا در میانی کند, یکی هست که هر جا کم بیاورم می توانم به قولش حساب کنم, تکیه کنم, اعتماد کنم و منتظر باشم ... از آسودگی خیال ستفاده کردم , برنامه یکسال دیگر را چیدم و با رضایت, با شادی و با آرامش قول و قرار نوبت بعد را گذاشتم و چه همه امیدوارم که نوبت بعد به سال نو نرسیده بیاید...
تا به حال اینقدر خودم را بی قرار ندیده بودم. بیقرار و دلتنگ. حالم اما ظاهرا خوب است, بی حرف, بی زاری و بی... نمیدانم شاید بی حسی روزگار میگذرد فقط دلتنگی که گاهی سرک میکشید, این روزها و هر روز با تلنگری می آید. از پس نگاهی بازیگوش, نگاهم میکند یا که از لابه لای دستان تنگ شده برای آغوشی, زل میزند به من. گاهی هم با شیرین زبانی عطر وجودی خواستنی را یادآور میشود. وقتهایی هم هست که با گامهای کوچک بین دو جفت پای مستحکم به سمتم می آید...
خداااا لطفا خدای خوبی باش و فقط نگاه نکن, گاهی بیا و در بسته بگشا و نا امید مران مرا از در این خانه
بلاگفا وبلاگم رو خورد هیچی ازش نمونده حتی آدرس...
غریبی می کنم با این خانه, زیادی نوست و مرا می ترساند, همیشه در برابر نوها از خود ضعف نشان داده ام. با احتیاط با نوها برخورد کرده ام و در مقابلشان گارد گرفته ام. و چه فرصتها که از دست نداده ام...
احساسات نو مرا به هپروت برده اند, ترجیح داده ام عقب بایستم و رویا بافی کنم تا که بروم و بسنجم و تصمیم درست بگیرم...
پریشانی , نا امیدی و رنج شب گذشته و به دنبال آن رویای صبح بعد نماز ,مرا به این خانه نو کشاند. رویایی که به صادقه بودن آن سخت نیازمندم و سخت تر از آن به باور آن نیازمندم...