دو روزی است که برگشته ام, فقط خواندم, چند بار خواندم. و امروز به عادت همه عمر روزنگار نویسیم خیلی از نوشته ها را پاک کردم. چه خوب که حالم خوب است... پاک کردن حرفهای گذشته یعنی حالم خیلی بهتر از زمان نوشتنشان است و دیگر دلیلی بر ماندنشان نیست و من میدانم بزرگ شدن هر روزم مدیون همین نوشتن از سرگشتگهاست و من میدانم نه ماه نبودنم تا جبران شود و تا غریبی رنگ ببازد طول میکشد , تازه تغییرات اساسی این نه ماه هم خودش داستان بلندی است که تغییر نوع نگاه, احساس و منطق و ... و شاید خیلی چیزها... را در پی داشته باشد... امیدوارم بمانم, بنویسم و بزرگ شوم که تمام پرگوییهای این روزهایم از ننوشتن است, نوشتن ارامم میکند, جلوی زیاده گوییهایم را میگیرد و ....
پناه بر خدا...