١. آرام شدم وقتی همه چیز را رها کردم و به خدا سپردم
٢. روز بیست و دوم را آنقدر وحشی شروع کردم آنقدر تلفن سر صبحی روانم را به هم ریخت که میخواستم بی تربیت شوم, فحش و بد و بیراه بنویسم, حرصم را با کلمات سر این صفحه خالی کنم اما فقط اشک ریختم و در همان راه اجبار ماندم...
٣. نه تقصیر من است نه او, شاید مقصر زمانه ای است که میتازد به نا کجایی که امیدواری هم در مقابلش کم می آورد...
٤. این روزها آرزوی همه امان یکی شده, خودی و دوست و غریبه هم ندارد همه یک چیز میخواهیم و من به این فکر میکنم که اگر یکی و فقط یکی از این همه آدم مقرب باشد و عزیز کرده و او استجابت کند چه همه شادی, چه همه آرامش برایمان می آورد...
٥. دلسوزیهای الکی اطرافیان هر دوشان را به نوعی از آینده ای خوب دور کرد و ترس که شد آیینه دق ... یکی ترس از برملا شدن رازی ناگفته حتی با نزدیکترین, رازی که سالها بعد به پوچی آن پی برد, آنوقت که دیر شده بود, فرصتها از دست رفته بود و هیچ نمانده بود جز حسرت. و دیگری ترس از رفتن, رفتن به جایی که تا به حال نه کسی را کشته بود نه کسر شانی در پی داشت و هر چه از پی این رفتن می آمد فرصت بود و عزت و بعدتر این ترس هم فرصتها را سوزاند و این هم شد حسرت ... اما امروز هر دو مجبور به رفتنند , رفتن در راهی که اسارت در قفس ترس, سالها آنها را از جاده اش دور کرده بود و شاید این بار این جاده رو به نوری باشد...
٦. گفتم بهتر است نروید, آدمی به امید زنده است, اگر بروید و بگویید تا سالها نمی شود آنوقت با چه روزگار میگذرانید. هرچند ایمان دارم در پس همه پوزخندها و حرفهای به ظاهر اعتقادیمان همگی دوست داریم یکبار هم که شده عامی شویم و او و قولش را امتحان کنیم...
٧. یکیشان سالهاست بر سر اعتقادی مانده که از نظرمان مضحک است و بقیه وارد وادی شده اند که چشمانمان را گرد کرده. بی تعادلی است یا که شاید روشن فکری و آزادی اعتقاد و باور هر چه باشد درکش سنگین است و من نگاه میکنم به آدمهای نشسته در این تیپها, رفتارها, لباسها و افه ها و فکر میکنم که اگر روزی فرمانی صادر شود اینها کدام راه را انتخاب میکنند, ریشه در کجا دارند که مطمین باشند باد نمی بردشان...
٨. امروز بیست و سومین روز چله نشینی است و باور دارم برای او آسان است و بی دلیل ممکن میسازد و او همان خدای من است...
+
